Katheter, bus 152 en Sammlervitrine

Zelfkatheterisatie

Voor vertrek check ik altijd even of ik alles heb, en toen ik de bus al zag staan zette ik het op een holletje. Terwijl ik uit stond te hijgen merkte de buschauffeur droog op dat ik niet had hoeven hollen. Ik ging op weg naar Bernhoven om er mijn verblijfskatheter te laten verwijderen. Sinds mijn diagnose, nu twee jaar geleden - ik kon toen niet meer plassen en ik voelde bovendien geen aandrang meer - ben ik snel aan die verblijfskatheter gewend, vooral toen ik via internet een geschikt kraantje (katheterventiel) vond met een handige drukknop. Van een mogelijke operatie om de doorgang door de prostaat te verruimen, verwachtte ik geen resultaat. Elke zes weken mocht ik de katheter in Bernhoven door een schone laten vervangen, want in en om de katheter zet zich urinesteen af, waardoor deze langzaam verstopt. Nu ga ik voor een proef met eenmalige katheters, die ik zelf kan inbrengen.

Ziekenhuis Bernhoven gezien vanaf bushalte 152

PSA-waarde

Na mijn bezoek met uiensoep aan professor Gerritsen, ben ik ervan uitgegaan dat mijn PSA nog langzaam daalde. (PSA komt voornamelijk via actieve prostaatkankercellen in het bloed terecht, en vormt zo een graadmeter voor de activiteit ervan.) Als gewoonlijk kreeg ik de uitslag wat later, en toen bleek, dat ik voorbarig was geweest: mijn PSA verdubbelt inmiddels elke 80 dagen. Daarom heb ik gevraagd om halverwege mijn volgende bezoek aan prof. Gerritsen via de poli in Oss mijn PSA te laten bepalen, om dan een idee te krijgen of het in de richting van een trend gaat of dat het maar een schommeling is.

Buschauffeur

Met mijn pakket van onhandig grote katheters discreet in mijn rugzak verstopt, heb ik de volgende bus terug afgewacht. Die kwam na drie kwartier, ongeveer de tijd waarin ik op de fiets naar huis kan rijden. Verrassend dat de buschauffeur me warm welkom heette, hij bleek een goede bekende: Gert Stolk. Na aankomst bij het eindpunt hebben we nog even bijgepraat.

Bus 152 nadert de halte bij Bernhoven

De halte voor bus 152 bij Bernhoven

Buschauffeur Gert Stolk stuurt bus 152 naar Oss

Passagier die om een foto vroeg,
maar geen e-mailadres bezit

Montage vitrinekast

Na een week heb ik eindelijk gelegenheid om mijn vitrinekast, de 'Sammlervitrine' van de Lidl, in elkaar te zetten. Lijkt simpel: alle onderdelen op maat in de doos met de benodigde montageschema's erbij.

Montage van de scharnieren in
de glasplaten die de deurtjes vormen.

De glasplaten, die de deuren moeten gaan vormen, zijn voorzien van verzonken gaten waarin de scharnieren vastgeschroefd kunnen worden. Het derde scharnier wil echter niet pakken. Na bestudering daarvan begrijp ik dat een braam verhindert dat de scharnierhouder en de sierdop stevig tegen het glas geschroefd kunnen worden. Na afbramen gaat het inderdaad beter. Maar bij het andere deurtje lukt het helemaal niet, en ik besluit de scharnieren aan de andere zijde te bevestigen, wat ik dan ook moet doen met het eerste deurtje, waarna daar een scharnier niet wil pakken. Het blijkt dat de rand van het gat te diep is verzonken: met een O-ringetje, wat ik op zolder tussen mijn loodgietersmaterialen vond, lukt het me om het scharnier keurig vast te maken.

Montage van de zijruitjes
van de vitrinekast.

De zijruitjes passen precies in de daarvoor gefreesde sleuven van het achterpaneel; de deurpostjes, waarin een zelfde sleuf is aangebracht, kunnen nu een voor een op de zijruitjes geschoven worden. Bij de tweede gaat het al fout! De sleuf is zo smal dat het zijruitje zich - zelfs met gedoseerd geweld - niet in de sleuf laat drijven. Ik moet er niet aan denken dat ik alles, vanwege de garantie, weer in de doos moet passen om die dan weer met de fiets terug te brengen naar de Lidl. Ik besluit met een scherp afbreekmes de sleuf op te snijden, maar dan blijkt dat een plastic coating met beukenhoutopdruk aan beide zijden in de sleuf is gevouwen. Het beukenhout blijkt in werkelijkheid een zachte soort MDF. Dus eerst moet de plastic coating aan een zijde met beleid worden losgewurmd, waarna het mes geen optie meer is: met grof schuurpapier, daartoe aangebracht op een roerhoutje, kan ik uiteindelijk voldoende materiaal afnemen en de plastic coating terugvouwen. Nu past het ruitje wel, en nog mooi strak ook. De operatie 'deurtjes en deurpostjes' heeft dan 2,5 uur geduurd. De rest gaat voorspoedig: Rond 23 uur, ben ik zover dat ik met mijn SDS-boormachine nauwkeurig gaten in de muur kan boren om het achterpaneel te bevestigen. De verdere montage verloopt volgens schema.

Pronkstukken

Mijn eerste pronkstukken komen op de bovenste schapjes: de speldjes die ik van Daan gekregen heb, een fossiele varenafdruk, mijn Märklin-wagonnetje met vaten 'BORDEAUX', bijzondere munten en penningen, en vier tinnen 'soldaatjes', die ik zelf gegoten heb (de mal is er ook nog): huzaren te paard. (Mijn vader is huzaar geweest tijdens de mobilisatie wegens de Eerste Wereldoorlog) en hij roskamde daar zijn paard.
Maar mijn Dinkey Toys, waar het allemaal om begonnen is, kan ik zomaar nog niet pakken, want daarvoor moet ik op zolder 'Howard Cartertje spelen': een grote kist met jeugdherinneringen, die al sinds mijn middeleeuwen onder een groeiende berg ongeregelde goederen is bedolven, weer ontdekken, openen en uitpakken!

De plaats op zolder waar
de kist met jeugdherinneringen is verborgen.