Oudejaarsavond

Oliebollen

Het onovertroffen volkorenmeel van de molen Desire in Megen heb ik vanzelfsprekend ook gebruikt voor de oliebollen vandaag. Nu eens met sukade, gember, rozijnen, kaneel, appel en kruidnagelen, gemalen dan. Voor het eerst heb ik vrij ronde bollen gebakken: een klein koffiekopje inkwasten met olie, en er vervolgens een beetje beslag in scheppen met een lepel, en dan met de achterkant van de lepel het beslag in een ronde vorm masseren en uiteindelijk met een vork het beslagbolletje opscheppen en in de hete olie dompelen.

Den Bosch

Bordeauxrode schoenen

Gisteren is Miny in Oss op zoek geweest naar comfortabele schoenen, maar omdat ze die in Oss niet kon vinden, heeft ze internet geraadpleegd. Een winkel in Den Bosch zou de schoenen hebben, maar de website gaf onvoldoende zekerheid over de kleur. De volgende middag, op zondag, zijn we naar Den Bosch gegaan, om naar de Wolky-winkel te zoeken. We hebben een rondje gemaakt door de stad, waarbij we de juiste winkel ongemerkt passeerden.

Jeroen Bosch
is met een duif op zijn kop
zelf de klos.

Nadat ik een foto had gemaakt van een meeuw die op de kop van Jeroen Bosch was geland kwam de gezochte Wolky-winkel in beeld. De schoenen pasten goed en vervolgens bleek de kleur aan de voorwaarden voor sponsoring te voldoen. Zo werden we samen blij.

Miny's nieuwe Wolky-schoenen blijken
goed van kleur en juist van maat.

De Smalle Haven in Den Bosch.

Miny en de Gouden Asperge

Magret de canard

Miny had besloten om deze winter haar verjaardag niet te vieren, maar op 28 december is ze met de ingrediënten voor een feestdis naar me toegekomen. In alle rust hebben we genoten van een smeuig pasteitje en een heerlijke salade met gefileerde eendenborst. Daarbij heb ik een van mijn oudste flessen geserveerd: een Château Bonneau, Haut-Médoc 1976, prachtig geconserveerd dankzij een goede kurk en daarom nog niet eens aan het eind van zijn Latijn, de Médocaine tannine nog krachtig, maar mild aanwezig tot aan het einde van de lange afdronk. Geëmotioneerd door warme herinneringen heb ik deze fles met 92/100 wel erg hoog gewaardeerd.

Eten en drinken een wederzijds genoegen!

De ziekte van Champignon

Sinds mijn diagnose van wijd uitgezaaide prostaatkanker, nu al twee jaar geleden voel ik me dankzij de doeltreffende medicatie best wel goed, ondanks kleine ongemakken en afnemende krachten. Het is zo uitgekomen dat Miny mijn huishoudelijke hulp werd. Een betere hulp kan ik me niet wensen. Toen ze in het ziekenhuis lag kwamen er vervangende hulpen. Ze waren allemaal zeer vriendelijk en ik vertelde hen alles over mijn wedervaren met prostaatkanker en mijn vorm van Asperger. Thea was het meest geboeid door mijn verhalen, die ze naar eigen zeggen aan haar man had verteld met de mededeling dat ik de 'ziekte van Champignon' had. En dat vond ik weer een prachtverhaal.

De zilveren champignon

De Gouden Asperge

Ondanks mijn anders-zijn, vanwege mijn vorm van Asperger, kreeg Miny, ruim een jaar geleden, na een lang gesprek, ineens de slag te pakken om beter met mij om te gaan. Vanaf dat moment voeren we soms lange gesprekken om elkaar te doorgronden. Dat doet mijn ongekend sterke behoefte aan duidelijkheid heel goed. Het jarenlange onbegrip voor elkaar maakt gestaag plaats voor meer genegenheid en respect. De momenten die we samen doorbrengen zijn nu steeds vreugdevol en doorweven met humor. Het zeldzame gevoel, om door iemand in je naaste omgeving begrepen en gerespecteerd te worden, stemt me onuitsprekelijk gelukkig. Miny maakt het mogelijk dat het feest van mijn leven ondanks alles gewoon doorgaat!

De Gouden Asperge

Mijn grote waardering voor Miny wil ik graag van harte bevestigen, 

door haar de Gouden Asperge hierbij digitaal toe te kennen!

Miny met haar decoratie 

Miny met rode klak en Gouden Asperge

Txapeldun en Côtes du Rhône 1985

Txapeldun 14"

Vanwege de temperatuur draag ik vandaag mijn kamgaren colbert met ribfluwelen broek. Daarbij koos ik mijn lievelingsbaret de Txapeldun 14". Ik heb die baret de afgelopen tijd wat minder gedragen, want naarmate het vervilte breisel soepeler werd, schoof het dekselgedeelte gemakkelijker voor mijn ogen. Daarna heb ik gestaag gezocht naar een oplossing voor dit schuifprobleem: eerst met een lichte plastic balein binnenin, om de ronde vorm in stand te houden, maar die pannekoekvorm vond ik niet mooi en ook niet handig omdat de baret dan niet meer compact te vervoeren is; daarna met 80 gram wijnflescapsulelood, opgerold tot een sigaar in de achterplooi, maar het fixeren daarvan bleek te lastig, terwijl ook deze oplossing ongeschikt was voor compact vervoer. De beste oplossing was echter even simpel als eenvoudig: aan de achterzijde, een stukje in de richting van de kant die afhangt - bij mij rechts - op tweederde van de buitenrand met een draad garen de onder- en bovenzijde aan elkaar hechten.

De bordeauxrode txapeldun 14" met
het Pietershoofdmaatfixatiekoordje en
de stabilisatiesteek aan de achterzijde.

De fixatiesteek bij het pijltje en het houtje,
terwijl het Pietershoofdmaatkoordje zichtbaar is.

De bordeauxrode txapeldun 14" staat stabieler
met een fixatiesteek aan de achterzijde.

Werkkleding

Omdat mijn huishoudelijke hulp vandaag de slaapkamer onderhanden zal nemen, ruim ik die eerst op, want overal op de grond heb ik er nog stapels en hoopjes boeken en tijdschriften liggen, die ik onlangs doorgespit heb, en verder de 'werkkleding', die ik de dag voor kerstmis, had aangetrokken om de geschrokken buurvrouw te gaan helpen, bij wie een storm was opgestoken op de slaapkamer, omdat het openstaande raam het had begeven, maar dat bleek voorbarig, want de aannemer was al bezig met een noodoplossing.

De timmerman stelt vast dat het raam grotendeels zoek is.

Maar ik had me niet voor niets geprepareerd op de storm, want ik heb nog een provisorische oplossing moeten treffen voor de - in de cadans van de stormvlagen - vervaarlijk klapperende schutting langs het huis.

Momentopname van de klappercadans van de schutting

Schutting geschraagd middels met
klimop begroeide dennenstam en een balkje.

Was op stang jagen

Deze keer kwam Plony, die mijn vaste hulp Miny vervangt, omdat ze vakantie heeft opgenomen. Nadat ze het beddegoed had gewassen, heeft ze dat op zolder dubbelgeslagen opgehangen aan de roede, die ik daar voor speciaal heb geïnstalleerd, zodat de dekbedovertrek, na droging zonder strijken gevouwen kan worden.

Strijken vermijdende roterende wasdroogstang op zolder,
behangen met uitgecentrifugeerde dekbedovertrek.

Domaine des Coccinelles

Aan de vooravond van haar verjaardag, kwam Miny naar me toe om een goede fles wijn te proeven. Voor de gelegenheid koos ik een hele bijzondere wijn: Fles PR227, mijn één-na-laatste Côtes du Rhone 1985 van Domaine des Coccinelles. De wijn heb ik nog namens Wijnkoperij Pieter en Elisabeth Roskam, gehaald bij wijnboer Fabre in Domazan, en hier traditoneel 'opgevoed' in houten vaten, en daarna op fles gebracht, gekurkt, en geëtiketteerd met - rond een tekening van Herman Döhne - zelf vormgegeven etiketten uit eigen zeefdrukkerij. Ik was zeer benieuwd hoe deze fles, beschermd in oranje vloeipapier, de bewaarperiode van 28 jaar (Waar blijft de tijd?!) heeft doorstaan.

Het etiket op fles PR227:
tekening Herman Döhne, vormgeving Pieter Roskam.

De tweepootkurkentrekker of 'tourne bouchon'

Voor een mogelijk door ouderdom verzwakte kurk is vaak een tweepootkurkentrekker het meest geschikt omdat daarmee de inwendige structuur van een kurk niet verder verstoord wordt. Hier volgen twee leuke animaties van a. het indrijven van de 'tourne bouchon'[http://www.flickr.com/photos/farehamwine/10757017983/] en b. het uitdraaien van de kurk:

Het inbrengen van de tweepootkurkentrekker door
het beurtelings dieper drijven van één der twee poten.

Het voorzichtig uitdraaien van de kurk met
de tweepootkurkentrekker van Sanbri,
de 'tourne bouchon'.

Ruwe bolster blanke pit

Uiteindelijk bleek de kurk nog volledig intact, alhoewel het een stugge kurk was waarvan het teveel aan openingen is dichtgelijmd met gemalen kurk, waardoor de opdruk nooit geheel tot zijn recht kwam. De kurk is ooit bedrukt en geleverd door dezelfde kurkenfabriek in Bordeaux, die ook de kurken voor Chateau Bonneau-Livran leverde. Ook die kurken die daar gebruikt werden zagen er niet altijd even mooi uit, maar inmiddels is bewezen dat ze de wijn wel 40 jaar konden beschermen.

Dubbele uitslag van de simpele kurk van 38 mm,
die het toch maar 28 jaar heeft volgehouden!

Domaine des Coccinelles, Côtes du Rhone 1985

De kleur was naar verwachting getaand en enigszins transparant, terwijl het boeket subtiel maar zuiver was, zeer zacht en ondefinieerbaar, de smaak echter was verbazend, zeker in het licht van mijn ervaring met het proeven van zeer oude wijnen, gaaf gerijpt, zacht en romig, de juiste harmonie rond het zoet: mild kruidig associërend met zoethout en anijs, en een minimaal bittertje van de verfijnd Bourgondisch ontwikkelde tannines, met een vloeiende ingetogen afdronk: voor mij - mede omdat ik deze wijn sinds de aankomst uit Frankrijk zelf gekoesterd heb - 89 punten op 100 waard!! Ik ben er dan ook apetrots op!

Het decanteren boven een kaarsvlam van
de Côtes du Rhône 1985
van Domaine des Coccinelles in Domazan

Bacchus en de zonnewende

Viering van de winterzonnewende

Na een vrij turbulente dag gisteren was ik toe aan een wat meer ingetogenheid om de laatste zonnewende te vieren. Via Radio 4 heb ik van aangename rustgevende muziek genoten, waaronder twee keer het Kerstconcert van Corelli. Ondertussen heb ik gestaag gewerkt aan mijn blogpagina over het tevoorschijn halen van mijn prehistorische Dinkey Toys. Gaande de dag heb ik liflafjes gegeten die de stoelgang bevorderen, en die nu eens niet leidden tot een simpele broekhoest, maar tot het meer effectieve geblaf van een fel en pittig vuilnisbakkenras, wat kun je beter hebben?

Mijn Bacchusaltaar met een (slechte)
kopie van Michelangelo's Bacchus met satyr,
Bacchus draagt een strikje van de
Haut-Médoc Chateau Bonneau-Livran.

Viering van zomer- en winterzonnewenden tegelijkertijd

En de wijn vandaag: weer een Château Bonneau-Livran als gisteren?, maar dan niet hetzelfde jaartal natuurlijk. Pas toen schoot door me heen dat Daan, aan de andere kant van onze bol, mijn Château Bonneau-Livran 1984 met Kerst zou genieten, terwijl hier zijn Esk Valley 2011, uit Nieuw-Zeeland me veelbelovend stond aan te kijken. Daan heeft hem me toegestuurd, toen het hier nog zomer was. Alleen het gebaar al heeft me diep geroerd. Daarom heb ik de fles die hier zo braaf stond te wachten, graag ontzien, dan kon ik er nog steeds een warm gevoel van krijgen door er alleen maar naar te kijken. Natuurlijk, vandaag is de dag om die wijn te genieten, misschien wel op het zelfde moment wanneer mijn verste vriend Daan, - hier diametraal 12.000 km vandaan - de wijn proeft die ik gestuurd heb. Ik geniet steeds meer van onze internet- en luchtpostvriendschap!

Esk Valley, Gimblett Graves 2011

Ik arrangeer de juiste compositie voor enkele foto's en ik ontsteek de kaarsen. Ik noteer '20131225 PR1073, Esk Valley, Gimblett Gravels, Merlot - Cabernet Sauvignon - Malbec 2011'. De schroefdop laat zich gemakkelijk losdraaien. Ik schenk in en ik laat de ganzenveer opschrijven hoe mooi purper deze wijn is en hoe diep van kleur. Pas dan valt me op dat de proefnotitie ernaast, die van gisteren dus, dezelfde wijn betreft is als welke Daan voor deze kerst heeft gereserveerd. Prachtig, dan komen ze naast elkaar te staan in mijn foliant met proefnotities. Na de foto's concentreer ik me op de wijn. Ik laat me inpakken door het boeket, zo mooi droog en tanninerijk en verzadigd van zwarte bessen, en dat is dan de geur nog maar, veelbelovend ... Dan de tong: als Médocliefhebber houd ik van deze tanninerijke kracht, al is het fruit Bourgondisch en het zoet subtropisch: 86/100. Een veelbelovende fles, die de Château Bonneau-Livran 1984 over 29 jaar zou kunnen overtreffen. Deze Esk Valley is een Grand Cru in vergelijking tot de mooie Nieuw-Zeelandse wijn waarop Miny mij de vorige maand trakteerde!

Pieter proeft prachtige Esk Valley!

Daan heeft me een zeer aangename organoleptische ervaring bezorgd! Mijn kerst is goed!

Proefnotities van de flessen PR551 en 1073,
Château Bonneau-Livran 1984 en Gimblett Graves 2011
op dezelfde pagina met dezelfde toegekende punten: 86/100.

Mijn Dinkey Toys uit de vergetelheid

De Dinkey Toys op hun plek

In de vroege uurtjes heb ik mijn, na jaren weer tevoorschijn gehaalde Dinkey Toys, eindelijk te pronk kunnen zetten in de nieuwe vitrinekast, waarvoor ik zoveel heb moeten lijden.

Hier is het om begonnen:
mijn oude Dinkey Toys opgesteld in de pronkkast.

Mijn broer Brand

Als nakomertje van ruim na de Tweede Wereldoorlog had ik in de periode van wederopbouw al veel meer speelgoed, dan mijn lang voor de oorlog geboren broer en zusters ooit gehad hebben. Ook mijn broer kende nauwelijks speelgoed vanwege de oorlogsschaarste. Na de kweekschool, halverwege de vijftiger jaren, zat hij in dienst en kwam hij alleen de weekenden nog thuis. Vaak bracht hij dan een Dinkey Toy voor me mee: het speelgoed waar hij zelf zo graag me gespeeld zou hebben. Vanwege zijn diensttijd waren het ook wel eens militaire Dinkey Toys. Ik vond het leger interessant. Brand heeft zelfs een keer zijn schietwapen in zijn weekendtas mee naar huis gesmokkeld om het mij te laten zien. Een andere keer was hij als bijrijder op doorreis met een 'dikke Daf', ik heb toen tot halverwege de Goudmijnstraat, voorbij 'de kleine huisjes', mee mogen rijden, wat toen een diepe indruk op me heeft gemaakt. In 1956 kreeg ik van Sinterklaas een garage voor Dinkey Toys met een lift erin: 'Garage Mouse' met een paar plastic Disneyfiguren, zoals Dombo en Mickey Mouse.

De 'Garage Mouse', met lift en toonkamer,
waarvan ik niet wist dat mijn broer Brand die gemaakt had,
omdat ik hem van Sinterklaas kreeg.

Er stond ook een kleine groene platte vrachtauto met aanhangwagen, volgeladen met pepernoten. Pas later begreep ik dat mijn broer de garage zelf had gemaakt, ik kon dat bijna niet geloven, zo gaaf was de afwerking. Met verjaardagen heb ik ook wel eens Dinky Toys gekregen, zoals de grote gele kiepauto, die tante Nel op mijn 10e verjaardag voor me meebracht, en zelf kocht ik ook wel eens een Dinkey Toy bij Speet van mijn spaargeld, maar de meeste heb ik wel van Brand gekregen.
Ik heb lang met de Dinkey Toys gespeeld: bij mijn Märklintrein knipte ik dan wegen van bruin pakpapier. Als er een bandje miste kocht ik bij Speet een nieuw. Later gingen de Dinkey Toys in een doos en die werd omgekieperd in de kamer als er mensen met jonge kinderen op bezoek kwamen, dat ging me aan mijn hart, maar dat moest zo, want ik had immers speelgoed genoeg, waar ik toch niet meer mee speelde!
Toen ik een jaar of 16 was heb ik mijn dierbare speelgoed, spelletjes en verzamelingen veilig opgeborgen in de grote kist die vroeger al op zolder achter het gordijn stond.

Onthullen van de kist

Jaren is de kist niet meer open geweest, twintig of dertig jaar geleden heb ik er wat kinderboeken uitgehaald, maar daarna is de kist langzaam bedolven door spullen die in onbruik raakten. Stuk voor stuk heb ik alles weggenomen, tot de kist weer geheel zichtbaar was.

De plaats waar de kist van vroeger verborgen is.

De oude kist onthuld: 'Oben, nicht stürzen',
ongetwijfeld geregeld door mijn vader
nadat de machine die er ooit in vervoerd is, was uitgepakt.

Bedrijfsrestanten en oorkonden 

Tegen de kist stonden vooral karton en plaatmaterialen, resterend van de zeefdrukkerij, en er bovenop stond een oude Windowscomputer waarop ik testte hoe mijn websites op de Explorerbrowser reageerden en nog wat zeefdrukvormen uit mijn periode als informaticaonderwijzer op basisschool 'De (Nieuwe) Link'. Het was vermakelijk dat er een zeer oude kerstkaart tussen lag met een muziekje wat meteen begon te spelen, hij was van mijn zus Toos, van wie ik de volgende dag een kaart voor deze kerst zou krijgen. Er kwamen ook twee oorkonden tevoorschijn die ik in de 90er jaren heb vervaardigd.

Google animatie I van het onthullen

Google animatie II van het onthullen

Achterop lag een boek in een opengescheurde kerstverpakking. Toen ik het open maakte, wist ik het weer. Het was een kerstcadeau, wat ik optimistisch aan mijn dochter Iris had gestuurd, maar wat ze daarna boos heeft afgegeven in de drukwinkel 'Art Deco', die ik toen samen met een compagnon dreef in de Kerkstaat in Oss. Mijn wenskaart zit er nog ingeplakt: "Iris, Veel voorspoed, Moed, Vertrouwen en Doorzettingsvermogen in 1996! Oss, Kerst 1995, Pieter." Een diepe teleurstelling, want dat had ik niet verwacht, al was ze toen nog maar 15, en dacht ze nog dat het mijn schuld was dat ze geen zakgeld kreeg.

Kerstgeschenk en kerstkaart

Uitpakken

• Bovenop lag mijn oude, houten tennisracket, gekocht bij Piet van Dijk. Rond mijn 16 ben ik lid geweest van Hartogs Lawn Tennis Club, daar heb ik tennisles gehad van meneer Hubertus. De banen waren overdag bezet door ouderen, daarom gingen wij scholieren 's morgens om 7 uur tennissen, dan hadden we het rijk alleen. Het racket zit nog keurig tussen de spanklem, en de beschermhoes zag ik ook al.

Het uitpakken van de kist in negen fasen:
tennisracket, ruimtevaartpenningen, 'litho's' en mijn scriptie.

• Toen ik in Nijmegen op de Middelbare DetailhandelsSchool zat heb ik mijn eerste boek met werken van de graficus M.C. Escher gekocht. Ik was weg van de bijzondere afbeeldingen. Er komen zomaar drie reproducties van zijn litho's uit een koker. Daarnaast vond ik een repro terug van een litho van de Osse graficus Adriaan van den Berg: een afbeelding van de Hervormde Kerk, nu de Paaskerk. In 1984 heb op een fancy fair in de ontmoetingsruimte van de Paaskerk, als zeefdrukker naast de lithograaf Adriaan van den Berg gestaan.

Vooral de 'litho's' vallen op.

• Mijn vader kocht zijn hoeden in Oss bij Van Tongeren aan de Hooghuisstraat, waar ik altijd in de etalage keek, omdat daar van die leuke miniatuurhoedjes bijstonden. Toen de zaak werd opgeheven heb ik gevraagd of ik er een paar mocht hebben. Ik kreeg er 2, een strohoedje en een groen vilthoedje, maar dat laatste is ooit zoekgeraakt.
• Mijn scriptie voor de MDS, kwam ook weer voor de dag. Ik heb hem geïllustreerd met foto's van de verschillende typen detailhandel in Oss. Verbazend is dat ik van 1975 tot 1976 bij de aan de vaten herkenbare wijnhandel heb gewerkt: Caves Hubert.

Winkelcentrum 'De Rotonde' in Oss in 1970,
nog ongewis van het feit dat ik later nog een jaar
bij wijnhandel Remmen zou gaan werken.

• Er kwam een collage voor de dag van een afbeelding in een krant, waarover ik koppen heb geplakt van Adenhouer, Erhardt en Luns. Ik zat nog op de Ds. Piersonschool voor U.L.O. in Den Bosch toen ik die maakte.
• Er is een prachtige reproductie op schilderslinnen van een schilderij van Pieter Breughel de Jonge en een litho van Geertjan van Oostende, 'Cultuurvlieger voor het land van Maas en Waal' uit 1972.
• Voor het sinterklaasfeest van de peuterspeelzaal Hummeltje Tummeltje van Trui in de Dr. Hermanslaan, heb ik eenvoudige houten puzzels gemaakt met gekleurde stukjes die een zwartepietenkop vormen, het gezcht in schoolbordenverf met een krijtje en een sponsje.
• Er is nog de blauwe multo, die ik heb gebruikt op avondcollege Noctua, waar ik tijdens mijn diensttijd in Den Haag de lessen heb gevolgd. Dan is er nog een houten blok met een drukvorm erop van het R&D-laboratorium bij Bergoss. Later heb ik thuis zeeframen vervaardigd om proefdrukken op het lab te kunnen maken.

Een waterval van herinneringen uit de kist

• Alle bromfietsplaatjes die ik gehad heb, elk jaar een andere kleur, met het technische handboekje voor de Kaptein Mobylette, waar ik veel aan gesleuteld heb. Soms maakte ik van twee oude brommers een goeie.
• Rond 1968 ben ik lid geweest van toneelclub 'De Verenigde Spelers', later heb ik jaarlijks foto's gemaakt van de voorstellingen. Ik vond alles terug in een dikke map.
• En dan nog mijn Meccano, althans wat ervan over is gebleven, bij elkaar in een echt Blue Bandkistje.
• De wantjes heeft mijn moeder gebreid, en omdat ik nog niet kon lezen had ze er figuurtjes op geborduurd.
• Als muntenverzamelaar heb ik ook nog enkele mappen met prijslijsten en veilingcatalogi bewaard en bovendien mijn muntenkist: een Willem I-sigarenkist, waarin ik houten luciferdoosjes heb geplakt, waarvan ik de laatjes heb voorzien van een Meccanoschroefje, om ze open te kunnen schuiven, mijn Meccano gebruikte ik toch al niet meer. Achteraf heel onpraktisch, want je kunt je verzameling dan nooit overzien.
• In 5 archief mappen, gedateerd van 1967 tot 1971, heb ik van alles bewaard: een MDS-rapport met de aantekening 'Lui!', recepten voor buskruit en dynamiet, waarvan ik alleen het eerste heb uitgetest, gegevens over de Jeroen Boschtentoonstelling in 1967 en het antwoord op mijn brief aan Breznjev in 1964. (zie blog over de speldjes).
• Een schoenendoos met poppenkastpoppen, waar ik veel mee heb gespeeld. Maar ik ben begonnen met zakdoeken, waarin ik als hoofd een knoop langs de rand maakte, waar ik dan een potlood in stak zodat de rest van de doek de mantel vormde, en met als poppenkast een kartonnen doos, waarvan ik van een zijde de onderkant wegknipte en aan de andere kant de bovenzijde, zo gaf ik voorstellingen voor kinderen in de buurt.
• Diverse boeken, waaronder Sjors en Sjimmie, spelletjes, verdroogde gipsvormen en houtsneden en lino's, niet de afdrukken, maar de drukvormen zelf. Dit was de belangrijkste aanleiding om later geïnteresseerd te raken in de zeefdruktechniek.

Eindelijk mijn Dinkey Toys

Een voor een heb ik mijn Dinkey's uit de kist gehaald, de zwaardere modellen had ik al met de bandjes omhoog opgeborgen, maar vooral de auto's die netjes in de garage geparkeerd waren, leken wel zeer slappe banden te hebben. Ik heb ze voorzichtig beneden gebracht en uitgestald in de vitrinekast die ik daarvoor speciaal in elkaar gezet heb.

Negen fasen van het uitpakken van de kist

Een gedeelte van de inhoud, waaronder de Dinkey Toys,
uitgestald voor de kist.

De rest

Onder de garage was ook nog van alles verborgen, zoals blokkendoosjes, wasco's, boeken, spelletjes, en de doos van de Caran d'Achepotloden die ik op mijn zesde verjaardag van mijn peetoom Piet gekregen heb.

Suikerzakjes

Als laatste een paar plakboeken vol met suikerzakjes en een doos met doublures om te ruilen. Het nadeel van het verzamelen van suikerzakjes en -wikkels, was dat er geen orde in zat zoals bij postzegels, ik plakte ze in, geordend per afmeting en staand of liggend, maar uiteindelijk hebben de postzegels het gewonnen. Daar had je een catalogus van, met voor elke zegel een nummer!

De spullen uit de kist
die als laatste tevoorschijn zijn gekomen,
onderaan de albums met suikerzakjes.

Naar de Galliërsweg in Oss

Fietstassen vullen

Op de poli is me gisteren een proefvoorraad katheters toegestopt. Vandaag kan ik een grotere voorraad ophalen bij Hoogland Medical aan de Galliërsweg in Oss, en dat is een hele lange straat die dicht bij de spoorlijn begint en ver naar het zuiden loopt. Gelukkig moet ik naar het noordelijk gedeelte, dat is het dichtst bij. Onderweg stop ik nog even bij de BoerenBond om gist voor mijn brood te kopen.

De BoerenBondWinkel aan de Parallelweg in Oss.

Medica Europe aan de Galliërsweg in Oss.

Ik zag al meteen een firma Medica Europe, en in mijn verstrooidheid dacht ik dat ik er al was, maar toen ik mijn fiets op de foto zette zag ik dat het huisnummer niet klopte, en ben ik doorgefietst naar het begin van de lange Galliërsweg, waar ik inderdaad Hoogland Medical aantrof.

Hoogland Medical aan het begin van de Galliërsweg in Oss.

Pakket ingeladen bij Hoogland Medical.

Met met mijn broodgist en waxinelichtjes van de BB in de ene, en de grote doos van Hoogland in de andere fietstas, ben ik terwijl het al donker werd, huiswaarts gefietst.

Katheter, bus 152 en Sammlervitrine

Zelfkatheterisatie

Voor vertrek check ik altijd even of ik alles heb, en toen ik de bus al zag staan zette ik het op een holletje. Terwijl ik uit stond te hijgen merkte de buschauffeur droog op dat ik niet had hoeven hollen. Ik ging op weg naar Bernhoven om er mijn verblijfskatheter te laten verwijderen. Sinds mijn diagnose, nu twee jaar geleden - ik kon toen niet meer plassen en ik voelde bovendien geen aandrang meer - ben ik snel aan die verblijfskatheter gewend, vooral toen ik via internet een geschikt kraantje (katheterventiel) vond met een handige drukknop. Van een mogelijke operatie om de doorgang door de prostaat te verruimen, verwachtte ik geen resultaat. Elke zes weken mocht ik de katheter in Bernhoven door een schone laten vervangen, want in en om de katheter zet zich urinesteen af, waardoor deze langzaam verstopt. Nu ga ik voor een proef met eenmalige katheters, die ik zelf kan inbrengen.

Ziekenhuis Bernhoven gezien vanaf bushalte 152

PSA-waarde

Na mijn bezoek met uiensoep aan professor Gerritsen, ben ik ervan uitgegaan dat mijn PSA nog langzaam daalde. (PSA komt voornamelijk via actieve prostaatkankercellen in het bloed terecht, en vormt zo een graadmeter voor de activiteit ervan.) Als gewoonlijk kreeg ik de uitslag wat later, en toen bleek, dat ik voorbarig was geweest: mijn PSA verdubbelt inmiddels elke 80 dagen. Daarom heb ik gevraagd om halverwege mijn volgende bezoek aan prof. Gerritsen via de poli in Oss mijn PSA te laten bepalen, om dan een idee te krijgen of het in de richting van een trend gaat of dat het maar een schommeling is.

Buschauffeur

Met mijn pakket van onhandig grote katheters discreet in mijn rugzak verstopt, heb ik de volgende bus terug afgewacht. Die kwam na drie kwartier, ongeveer de tijd waarin ik op de fiets naar huis kan rijden. Verrassend dat de buschauffeur me warm welkom heette, hij bleek een goede bekende: Gert Stolk. Na aankomst bij het eindpunt hebben we nog even bijgepraat.

Bus 152 nadert de halte bij Bernhoven

De halte voor bus 152 bij Bernhoven

Buschauffeur Gert Stolk stuurt bus 152 naar Oss

Passagier die om een foto vroeg,
maar geen e-mailadres bezit

Montage vitrinekast

Na een week heb ik eindelijk gelegenheid om mijn vitrinekast, de 'Sammlervitrine' van de Lidl, in elkaar te zetten. Lijkt simpel: alle onderdelen op maat in de doos met de benodigde montageschema's erbij.

Montage van de scharnieren in
de glasplaten die de deurtjes vormen.

De glasplaten, die de deuren moeten gaan vormen, zijn voorzien van verzonken gaten waarin de scharnieren vastgeschroefd kunnen worden. Het derde scharnier wil echter niet pakken. Na bestudering daarvan begrijp ik dat een braam verhindert dat de scharnierhouder en de sierdop stevig tegen het glas geschroefd kunnen worden. Na afbramen gaat het inderdaad beter. Maar bij het andere deurtje lukt het helemaal niet, en ik besluit de scharnieren aan de andere zijde te bevestigen, wat ik dan ook moet doen met het eerste deurtje, waarna daar een scharnier niet wil pakken. Het blijkt dat de rand van het gat te diep is verzonken: met een O-ringetje, wat ik op zolder tussen mijn loodgietersmaterialen vond, lukt het me om het scharnier keurig vast te maken.

Montage van de zijruitjes
van de vitrinekast.

De zijruitjes passen precies in de daarvoor gefreesde sleuven van het achterpaneel; de deurpostjes, waarin een zelfde sleuf is aangebracht, kunnen nu een voor een op de zijruitjes geschoven worden. Bij de tweede gaat het al fout! De sleuf is zo smal dat het zijruitje zich - zelfs met gedoseerd geweld - niet in de sleuf laat drijven. Ik moet er niet aan denken dat ik alles, vanwege de garantie, weer in de doos moet passen om die dan weer met de fiets terug te brengen naar de Lidl. Ik besluit met een scherp afbreekmes de sleuf op te snijden, maar dan blijkt dat een plastic coating met beukenhoutopdruk aan beide zijden in de sleuf is gevouwen. Het beukenhout blijkt in werkelijkheid een zachte soort MDF. Dus eerst moet de plastic coating aan een zijde met beleid worden losgewurmd, waarna het mes geen optie meer is: met grof schuurpapier, daartoe aangebracht op een roerhoutje, kan ik uiteindelijk voldoende materiaal afnemen en de plastic coating terugvouwen. Nu past het ruitje wel, en nog mooi strak ook. De operatie 'deurtjes en deurpostjes' heeft dan 2,5 uur geduurd. De rest gaat voorspoedig: Rond 23 uur, ben ik zover dat ik met mijn SDS-boormachine nauwkeurig gaten in de muur kan boren om het achterpaneel te bevestigen. De verdere montage verloopt volgens schema.

Pronkstukken

Mijn eerste pronkstukken komen op de bovenste schapjes: de speldjes die ik van Daan gekregen heb, een fossiele varenafdruk, mijn Märklin-wagonnetje met vaten 'BORDEAUX', bijzondere munten en penningen, en vier tinnen 'soldaatjes', die ik zelf gegoten heb (de mal is er ook nog): huzaren te paard. (Mijn vader is huzaar geweest tijdens de mobilisatie wegens de Eerste Wereldoorlog) en hij roskamde daar zijn paard.
Maar mijn Dinkey Toys, waar het allemaal om begonnen is, kan ik zomaar nog niet pakken, want daarvoor moet ik op zolder 'Howard Cartertje spelen': een grote kist met jeugdherinneringen, die al sinds mijn middeleeuwen onder een groeiende berg ongeregelde goederen is bedolven, weer ontdekken, openen en uitpakken!

De plaats op zolder waar
de kist met jeugdherinneringen is verborgen.