Vitrinekast voor Dinkey Toys en bakken P3's

Boodschappen uit de folder

Op de fiets naar de Lidl in de Oude Molenstraat voor een Argentijnse hazenrug, een muntenkoffer (mijn 2e) en een vitrinekast om mijn oude Dinkey Toys in te zetten. De meeste van die Dinkey Toys zijn nog afkomstig van Speet op de Heuvel en er zullen er ook enkele van Schouten op de Berghemse weg afkomsig zijn.

Mijn fiets met de rode tassen
voor de Lidl in de Oude Molenstraat in Oss

Bleek die vitrinekast loodzwaar en lomp groot te zijn. Ik kreeg het ding nog niet eens in het winkelkarretje. Een mevrouw die me zag stuntelen, redde me uit de brand. "Als u maar niet met de fiets bent", zei ze opbeurend, terwijl ze me hielp. Het hellende terrein buiten de winkel maakte het extra moeilijk om de fiets en mijn overladen winkelwagentje stabiel naast elkaar te krijgen. Het gladde plastic moest van de doos om er enig vat op te kunnen krijgen, gewicht 35 kg, zoals de cubitainers (kubusvormige kartonnen dozen met een plastic zak van binnen) met wijn waar ik vroeger zoveel mee gesjouwd heb.

Het winkelkarretje met het zware pakket,
en de fiets op de achtergrond, hoe gaat dit verder?

Een andere, opbeurende mevrouw, zei terwijl ze wegfietste dat ze mijn pakket wel thuis had gebracht als ze maar met de auto was geweest. Maar ik wilde me niet laten kennen, want mijn 20 jaar oudere zus Anna, die vanuit Megen in Oss boodschappen komt doen, draait er geen hand voor om, om met een lading sinaasappelen en andere aankopen terug naar Megen te fietsen.

Mijn zus Anna in 2008,
klaar om naar Megen te vertrekken.

Mijn muntenkoffer ging niet goed in de fietstas, die ging dus in mijn rugzak, hoewel die zo niet meer dicht kon. Het platte pakket heb in labiel evenwicht op mijn bagagedrager gekregen, en met mijn rechterhand bij het zadel hield ik het op zijn plaats. Met mijn linkerhand moest ik het stuur naar beneden houden omdat mijn stalen ros wilde steigeren als een jonge hengst. In de wetenschap dat de minste onbalans het door de glasruiten verzwaarde pakket, van de fiets zou doen kletteren, heb ik mijn hengstige rijwiel in een onmogelijke houding en in uiterste concentratie naar huis geduwd. Een paar keer ging het bijna mis omdat de doorgang te smal was, waardoor het pakket tegen een muur of een paal stootte. Het ging zo traag dat ik zelfs werd ingehaald door een rollator. Bij de oversteekplaats nabij MSD, stonden veel palen erg dicht bij elkaar, ik kon er precies tussendoor, dacht ik ... Ik had niet gerekend op de uitstekende drukknop voor de voetgangerslichten, die ik pijnlijk raakte met mijn dijbeen, en uitgerekend met mijn sleutelbos in mijn broekzak ertussen! Het deed vreselijk zeer, maar ik moest het stuur omlaag blijven houden, oplettend oversteken en behoedzaam tegen de helling aan de overkant omhoog zien te komen. Voetje voor voetje heb ik uiteindelijk met verkrampte handen mijn fiets met het pakket tussen mijn eigen tuinpoortje kunnen manoeuvreren. Hè, hè!

Het is even afzien, maar dan heb je resultaat,
altijd maken dus!

Kerstverrassing

Terwijl ik de deur opende, zag ik de even tevoren bezorgde kerstpost op de grond liggen, met bovenop een brief met prachtige postzegels uit Nieuw-Zeeland. Van Daan dus! Het opbeuren veroorzaakte een pijnstoot in mijn been, maar de inhoud maakte alles goed: een prachtig glimmend doekje in mijn kleur, om in het borstzakje van mijn goeie pak te dragen. Dat was nu eens echt opbeurend!

Daans donkerrode wensdoekje

Wandelstok

Die middag zou ik PieterPolderPizza's gaan bakken met het oog op de diepteproeverij van Belgraves (een Grand Cru Classé, Haut-Médoc in Saint-Laurent), komende zondag, maar ik ben zoveel mogelijk zittend verder gegaan. Bij het opstaan voelde ik mijn been goed. De wandelstok van mijn grootvader kwam ineens goed van pas, daardoor hoefde ik niet steeds met mijn volle gewicht op het pijnlijke been te steunen.

PieterPolderPizza's, de boerenkoolvariant

's Avonds ging het weer een beetje, dus ben ik toch maar bakken. Lang geleden heeft mijn belangrijkste leermeester en inspirator op het gebied van informatica, mijn vriend Franz Boen, mij eens getrakteerd op pizza's die hij zelf gebakken had. Veel later heb ik op het Piazza del Campo in Sienna genoten van een calzone met spinazie. Zo ontstond het idee om zelf polderpizza's te gaan bakken met polderingrediënten, zoals spinazie, rode kool, uien, rode bieten, bruine bonen, broccoli en zelfs boerenkool met worst.

Recept PieterPolderPizza 'Boerenkool'

Kneed in de broodbakmachine 3 maatbekers van elk 330 ml, waarvan 1 of 2 met fijn volkorenmeel en de rest met tarwebloem, samen met zo'n maatbeker waarin 30 ml olie tot de rand is aangevuld met water, 1 theelepel zout en 4 theelepels gedroogde gist tot een stevig deeg en bewaar dat deeg minstens een uur in de koelkast.

In de zon kijkt een stukje boerenkool-met-worst-P3
nog lekkerder

Verdeel het deeg in tweeën en wals met een deegroller elke helft volledig uit op een bakplaat of verdeel het deeg in negen deegbollen en wals die bollen met een deegroller zo uit, dat er drie op een bakplaat passen.
Verdeel kant-en-klare boerenkool uit een pot, gelijkmatig met een vork over het uitgewalste deeg en strijk dan met een kwast wat olie over de groente, want anders wordt die zo droog, of gebruik daarvoor zoiets als ik deze keer: de ingemaakte saus die over was van de coq-au-vin.
Beleg de boerenkool met dunne plakjes rook- of kookworst en rasp er eventueel wat jonge kaas over.
Schuif de volle bakplaat in de oven bak tot 20 minuten bij ongeveer 200°C. Inspecteer het baksel regelmatig om te voorkomen dat de boerenkool uitdroogt of dat de bodem schroeit.

Stukken P3 van de boerenkoolvariant
op een grond van keel.