zaterdag 30 november 2013

Bronica 1978 en Pomerol 1958

Uitgediende Bronica

Toen het die middag droog genoeg was, durfde ik het aan om buiten een 'daglichtstudio' in te richten om mijn oude Bronica met toebehoren digitaal te fotograferen, want ik ga hem verkopen. Sinds 2000 heb ik die 6x6-camera niet meer gebruikt, omdat ik toen verder digitaal ben gegaan. Bas kwam achterom de studio binnengelopen met de uitnodiging aan het einde van de middag zijn kant op te komen, want dan zou Bart er zijn om zijn Jéroboam Villa Antinori op te halen. Ik voelde wel aan wat dat zou kunnen betekenen...

Zenza Bronica EC-TL 1978

Luchtpost



Er werd, terwijl ik de foto's maakte, nog een pakje bezorgd uit Nieuw-Zeeland, van Daan Kolthoff met mijn bestelling bij South Pacific Berets. Hieronder Daan, die poseert met mijn favoriete baret, in mijn favoriete kleur en in mijn favoriete grootte, waar ik jaren naar op zoek ben geweest.

Daan in de prachtige omgeving van zijn huis,
voor mij aan de andere kant van onze aardbol.

Naast de bestelde bordeauxrode baretten: een katoenen/linnen baret van Deer uit Japan en mijn favoriete txapeldun (een 'kleine') van Elósegui uit Spanje, nog een paar verrassingen: Hele mooie Russische insignes voor mijn verzameling speldjes en een grote wollen baret met het eigen label van South Pacific Berets in de kleur 'Beaujolais'.

De Deer van plantaardige vezel,
de Elósegui Txapeldun en
de SPB, beide van dierlijke vezel

Prachtige insignes,
de rode vind ik vanzelfsprekend het mooist!

Pomerol 1958 (!)

Daarna ben ik gauw naar Bas gefietst. Fiets voor de deur gezet, waarbij Bart zijn zware Antinori-Jéroboam, met een inhoud van 7 normale flessen meteen op het spel zette in een poging er de kwaliteit van mijn nieuwe fietstassen mee te testen, maar het liep goed af, waardoor de kans dat ik later nog eens van de inhoud kan proeven, niet meteen vervlogen is.

Doe een beetje voorzichtig man!

Miny kwam ook naar Bas en Janneke, aan het andere einde van de Kortfoortstraat, dan vroeger Has van de Coevering , met een vers bereid preigerecht. Toen kwamen de grote jongens op tafel, met als afsluiting een Thiessenbotteling van een Château La Tour St. Bonnet 1966, niet slecht met 79/100, en als eerste een voortreffelijke Tenuta di Capezzana 1979, een Carmignano, die ik blind met 85/100 in de omgeving Saint-Emilion en anders misschien wel in de Médoc had getraceerd, en als middelste een Château Taillefèr, Pomerol, met angst en beven uit 1958, maar die tot ieders verbazing nauwelijks gebukt ging onder zijn leeftijd. Zo'n voortreffelijke wijn uit 1958 proeven is wel even kicken! De kleur is ontwikkeld naar vrij transparant, maar sterk getaand, een zware neus met sigarenkistjesaroma, maar ook een vleugje cacao en dan die prachtig uitgerijpte smaak, zo vol, intens, rond en romig en een tannine die al zijn ruwheid kwijt is en nog slechts de afdronk verlengt, mooie fles, voor mij 92/100 waard!

Bart en Bas met het restant van een losbandig leven!



vrijdag 29 november 2013

Buitenbeentje

Mijn eerste lagereschoolrapport

Mijn rapporten van de lagere school heb ik nog eens bekeken, maar nu met heel andere ogen dan tot voor kort. Hoewel het rapport in de eerste klas vrij redelijk is, staat er wel de aantekening "Peter vindt nog niet goed zijn plaats in het klasse-geheel." Ik had in die tijd geen idee wat er van me verwacht werd, maar ik probeerde het zo te doen als ik dacht dat het moest. Dat mijn gedrag wat minder was, kwam natuurlijk omdat ik vooral mijn eigen weg ging. De zes voor schrijven, wijt ik aan mijn motoriek, daar heb ik nu - al schrijf ik als de beste met ganzenveren - nog steeds last van.

Peter Roskam
Schoolrapport Oranje Nassauschool 1956-'57 

Poepen op het schoolplein

Ik was aan de drukke kant, nu heet dat ADHD, dus mijn spontaniteit en beweeglijkheid speelden mij parten, al besefte ik dat toen nog niet. Als na de middag de bel ging, moesten we ons opstellen in twee rijen, en het signaal afwachten waarop we in stilte naar binnen moesten marcheren - misschien was dit wel een gril van het hoofd van de school, Verbeek, hij was in ieder geval een reservemilitair. Maar ik was erg beweeglijk en dat klassikaal marcheren vond ik zo leuk dat ik extra met mijn armen zwaaide en enthousiast probeerde te communiceren met mijn klasgenootjes. Toen de juf me uit de groep trok en me toebeet bij de deur te blijven staan, begreep ik niet echt waarom, maar durfde ik me nauwelijks nog te bewegen. Toen alle leerlingen ordelijk voorbij gemarcheerd waren stond ik er nog steeds. Ik durfde echt niet van mijn plaats. Ik begreep er niets van en ik ging er maar vanuit dat dit wachten tot de straf behoorde. Toen ik er al vrij lang stond, kreeg ik steeds meer aandrang om een hoopje te doen, maar ik kon niet naar binnen, want de deur had aan de buitenzijde geen klink, en ik durfde al helemaal niet aan te bellen. De aandrang werd zo sterk dat ik het niet meer hield en toen ben ik op mijn hurken tussen de vuilnisbakken gaan zitten die bij de deur stonden. Ik was bang dat iemand het zou zien, waardoor ik nog meer straf zou kunnen krijgen. Dat gebeurde niet. Ik heb toen met moeite een zware vuilnisbak over mijn verse hoop gezet en ben weer gaan staan wachten. Ongeveer halverwege de middag kwam de juf zelf naar de deur. In afwachting wat me nu weer boven het hoofd zou hangen was ik doodsbenauwd.


Ongerust

Maar de juf schreeuwde het uit van blijdschap toen ze me voor de deur zag staan en ze sloeg een arm om me heen om me met voldoening mee te nemen naar de klas. Ik snapte er echt niets van. Toen vertelde ze, dat ze me gemist had in de klas en dat ze ongerust mijn moeder had gebeld om te vragen of ik wel naar school was gegaan. Geschrokken bevestigde mijn moeder dat ik inderdaad op tijd naar school vertrokken was. En pas toen ging bij de juf een lichtje branden en wist ze weer dat ze me voor de schooldeur apart had gezet om rustig te worden. Ongeveer 15 jaar later heb ik met mijn verloofde, Elisabeth, nog wel eens gebabysit bij mijn vroegere juf Nini Kruise. Al die keren kwam dit verhaal natuurlijk weer ter sprake. Maar de aantekening op mijn rapport bleef nog lang een raadsel.


Brand Aris Roskam schaakkampioen

Nini Kruise was getrouwd met Simon Zwart, waarvan ik niet meer weet of ik die tevens kende via Fotoclub Hartog, waarvan ik lid ben geweest, maar in ieder geval wist ik van mijn vader Brand Aris Roskam (1898-1968)  dat Simon Zwart een sterke schaker was, die nog wel eens kampioen is geweest. Beiden waren in die tijd lid van Hartogs SchaakVereniging. In de 60er jaren schaakte mijn vader nog slechts voor de ontspanning, maar ik heb nog steeds zijn boek Het Schaakspel van Tartakower. Er is nog een medaille van hem uit 1960. Pas veel later hoorde ik dat mijn vader in 1948 al eens kampioen was geweest.

1960 Brand Aris Roskam
Kampioen groep D Hartogs SchaakVereniging

Ca. 1960 Partij Roskam-Gerhardt

Ontmoedigingsbeleid

Hij heeft mij al vroeg schaken geleerd. Maar ik kon het niet opbrengen om lang te gaan zitten denken, waardoor ik de partijen meestal verloor. En aangezien ik van natuur resultaatbelust ben spande ik me - ook toen al - liever in voor die dingen waarbij ik snel kon uitblinken. Schaken hoorde daar dus niet bij, net zomin als mijn school; de aansporingen van mijn moeder om mijn best te doen en de dreigementen van mijn vader voor het geval ik dat niet zou doen, pakten voor mij uit als ontmoedigingsbeleid.

donderdag 28 november 2013

Fabrieksmerken

Vormgeving

In mijn leven heb ik niets gepland, ik heb slechts met enthousiasme de kansen benut, die voorbij kwamen. Toen ik zeefdrukker ben geworden, was vormgeving daarbij een praktische aanvulling. Herman [zie blog: Geschenk uit Thailand] had me al meer in die richting gestuurd. Later als zelfstandige heb ik met enige regelmaat bedrijfslogo's en soms ook huisstijlen ontworpen.

Symbolen

Toen ik op zoek was naar onderwerpen voor een lezing over mijn leven en mijn hobby's in september 2013, kreeg ik mijn schriftje met fabrieksmerken weer in handen. Bijzonder, want in de tijd dat ik zelf bedrijfslogo's - zoals fabrieks- en handelsmerken inmiddels genoemd werden - ontwierp, heb ik er niet bij stilgestaan dat mijn belangstelling al rond mijn 12e uitging naar dergelijke symbolen.

Het etiket op het schrift met fabrieksmerken

Krantenjongen

Mijn interesse voor bedrijfslogo's is gewekt in de tijd dat ik wekelijks het weekblad Hervormd Nederland in Oss bezorgde. Ik kreeg dan per krant het posttarief van 2 cent omdat mijn vader dat dan uitspaarde, met als voordeel dat hij geen wikkels hoefde te schrijven en dat de kranten voor het weekend bij de abonnees in de brievenbus gestopt werden. Zo verdiende ik ruim een gulden in de week. Elk jaar was er de grote kerstpuzzel, waarbij je moest uitzoeken uit welk artikel of uit welke advertentie elk der opgegeven fragmenten was geknipt. Vaak waren de fragmenten onderdelen van de toenmalige bedrijfslogo's. Ik vond dat wel bijzonder en ik ben die 'fabrieksmerken' gaan uitknippen, dan kon ik ze inplakken in een schriftje en de juiste naam erbij vermelden. Toen ik bij nummer 60 was kwam er weer een andere hobby.




Mijn vroegste logo

Op het etiket van het schriftje staat dus het allereerste zelfontworpen logo van Peter Roskam.

Peter Roskams eerste zelfontworpen logo

Eervolle vermelding

Ongeveer 20 jaar geleden heb ik meegedongen naar een prijs voor een huisstijl op Conquerorpapier en -karton. Toen heb ik een ontwerp uit 1981 voor Efficenter in Oss ingestuurd, omdat ik dat gezeefdrukt heb op Conquerorpapier, -karton en -enveloppen.

Efficenter op Conquerorpapier:
mappen, briefhoofd, vervolgvel,
envelop en visitekaartje.

Het werk van de winnaars zou tentoongesteld worden op de Grafivak in Amsterdam. Mijn werk stond er inderdaad bij, dan wel niet als winnaar, maar ik was al trots genoeg op de eervolle vermelding.

woensdag 27 november 2013

Geschenk uit Thailand

Leon

Vandaag is Leon Boullart me komen opzoeken met een verrassing van mijn vriend Herman Vermeulen uit Thailand: een geschenk 'van hand tot hand', bestaande uit een flacon met een bekroonde 'Finest Thai Brandy'; ik ben er verguld mee en ik zal er zuinig op zijn. Leon is sinds kort ons beider vriend sinds Herman ons aan elkaar heeft voorgesteld. Met Leon deel ik de voorliefde voor distilleren en likeurstoken. We hebben over de receptuur van Benedictine gesproken.

Miny toont de brandy en Leon de aquarel

Herman

Sinds ik wilde weten hoe het zeefdrukken in zijn werk ging, en Herman mij uitnodigde om te komen kijken wat hij daarover ontdekt had, zijn wij dikke vrienden. Herman heeft mij de beginselen van het zeefdrukken bijgebracht, aangespoord om te gaan calligraferen, mijn handvaardigheid bevorderd bij beletteringen en hij heeft mijn eerste wijnimporten mede mogelijk gemaakt. Herman is een van mijn vier grote leermeesters.
We hebben samen geschaakt en we hebben samen de nodige flessen wijn geproefd. Daarnaast stond er bij Herman altijd wel een borreltje klaar. In de tijd dat ik bij hem werkte op de studio 'Publiciteitsvormgeving Herman Vermeulen', was dat vaak in mijn domein: de donkere kamer.

Herman, hij is lekker! Ik zal aan je denken!

Citroenjenever

Jaren geleden is Herman bij mij komen aanzetten met een fles citroenjenever. Daar proefden we dan een glaasje van als Herman me weer kwam opzoeken. Na vertrek van Herman naar Thailand, heb ik aan hem gedacht bij elk glaasje. De lege fles was nog niet naar de glasbak, daarom kon ik hem ook nog op de foto zetten, zoals ook Hermans aquarel van de jachthaven in Lithoijen uit 1978.

Fijn! Na 5 jaar weer even samen!

Bezoek uit Thailand

Deze zomer heeft Herman mij 5 jaar na zijn vertrek met een bezoek vereerd. Wij bewaren samen bijzondere herinneringen aan het druivenplukken op Chateau Bonneau-Livran in 1983. Van de laatste flessen van die wijn uit 1983 waar we zo hard voor gewerkt hebben, hebben we er samen weer een kunnen proeven! (89/100).

Fles PR685 van capsule ontdoen.

Proefnotitie Château Bonneau-Livran 1983




dinsdag 26 november 2013

De boerderij van Has van de Coevering

De Kortfoort

Has van de Coevering (1888-1968), leert het boerenbedrijf van zijn vader Claas (1846-1921). Hij gaat geld verdienen bij Hartog, terwijl zijn vrouw, Maria van Loon (1892-1966), blijft bijdragen aan het inkomen van het gezin, want in Oss, is ze als kundig naaister graag gezien bij gegoede families, zoals het winkeliersgezin Speet. Has koopt rond 1920 een oud boerderijtje met een lapje grond erbij, gelegen, aan de Kortfoort, een verbindingsweg aan de westelijke rand van de bebouwde kom van Oss, en bouwt er een grotere boerderij overheen, waarna hij het uitgeleefde boerderijtje afbreekt. Ze krijgen tussen 1916 en 1931 dertien kinderen, waarvan er een aantal te maken krijgt met de woningnood na de Tweede Wereldoorlog, waardoor gezinnen met minstens twee kinderen pas in aanmerking kwamen voor een woning.

De boerderij aan de Kortfoort,
geschilderd door Theo van de Coevering.

Sociale betrokkenheid

Has en Maria hadden al een reputatie van sociale betrokkenheid en flexibiliteit, sinds zij na het vroeg overlijden van Has' zuster Dina (1879-1918) en haar man Thé Derks (1878-1918), 3 van de 5 wees geworden kinderen in hun gezin opnamen. Een hele zorg: 3 van die pubers naast hun gezin met kleinere kinderen. Als de kinderen groot zijn stopt Has met de landbouw, later stopt hij ook met de koeien, de varkens en na 1960 als laatste de schapen. Van de varkenskooi, die gescheiden door de oprijlaan, aan de zuidzijde van de boerderij ligt, worden later garages gemaakt voor de verhuur.

Inwoning

In 1945 is hun zoon Rini (*1920-2007) de eerste die thuis introuwt met Tonny Hartjes (1921-1990). Als ze twee kinderen hebben, Mia (*1946) en Ad (*1947) komen ze in aanmerking voor een naoorlogse woning en verhuizen ze naar de Akkerstraat bij de watertoren.
In 1949 is hun zoon Nico (*1922-2009) de tweede die thuis introuwt met Joke Zoontjes (1921-1976). Als ze twee kinderen hebben, Marijke (*1950) en Jan (*1951) komen ze ook in aanmerking voor een naoorlogse woning en verhuizen ze.
In 1953 is hun zoon Theo (*1926) de volgende die thuis introuwt met Annie van den Hurk (*1928). Op het voorste gedeelte van de deel, daar waar eerst de koeien stonden, komt hun slaapkamer, terwijl de linnenkamer rechts in het voorhuis, hun woonkamer wordt. Theo, een bedreven timmerman, bouwt de nodige slaapkamers op de open zolder. In de volgende jaren worden daar twee dochters geboren: Martine (*1954) en Marian (*1956), steeds in hun woonkamer, de oorspronkelijke linnenkamer (het meest rechtse raam op de afbeelding), die voor de gelegenheid als kraamkamer werd ingericht.

De boerderij aan de Kortfoort,
het voorhuis met rechts de kamer die
alle mogelijke bestemmingen heeft gehad.

De voordeel

Als hun jongste dochter Trees (*25 november 1931) in 1956 trouwt met Ton Lammerts (1930-1989) komen ze ook op de boerderij wonen, ze doen dan samen met de woonkamer van het gezin van opa en oma, maar ze krijgen de slaapkamer op de voordeel die opa Has voor zichzelf had ingericht; in 1956 wordt daar hun dochter Miny geboren, en in 1960 en 1961 hun zoons John en Rob.

Opa en oma

Theo en Annie krijgen vanwege hun twee kinderen, rond 1957 een woning aan de Landweerstraat, gelegen in de eerste naoorlogse nieuwbouwwijk in Oss. Wel belooft Theo zijn moeder bij vertrek plechtig, dat als de andere kinderen het huis uit zouden zijn, hij met zijn gezin zou terugkomen om voor zijn ouders te kunnen zorgen.
Trees en Ton verkassen dan naar het voorhuis, waar ze de woonkamer krijgen en als slaapkamer de voormalige linnenkamer rechts. Opa Has kan dan zelf met oma Maria, zoals hij graag wilde, op de voordeel van het achterhuis gaan wonen, want daar heeft hij een een woonkamer en een keuken ingericht, en ze blijven slapen in de opkamer van de uitgebouwde keuken links.

De achterdeel

Ook Trees en Ton komen met twee kinderen in aanmerking voor een eigen woning, maar de derde is al geboren, voor ze in 1961 verhuizen naar de Maximiliaan van Oostenrijkstraat in de Osse nieuwbouwwijk de Krinkelhoek. Boerendochter Trees kan echter niet wennen aan het wonen in de burgermanswoning in de Maximiliaan van Oostenrijkstraat: man naar het werk, kind op de fiets naar school brengen, en geen oppas voor de twee kleintjes. In 1963 mogen ze komen wonen op de achterdeel, waar vroeger de landbouwmachines stonden. Ze laten Adriaan van Schijndel (1925-1986), de man van haar zus Leen van de Coevering (1924-1998), aannemer in Geffen, de achterdeel verbouwen tot woonhuis, terwijl broer Theo de kozijnen plaatst. De drie maanden die de verbouwing duurt, mogen ze doorbrengen bij Dina (1921-2007) en Charles Ceulemans (1920-2008), die zelf geen kinderen hebben. Tante Dina is dolgelukkig dat ze voor John mag blijven zorgen als Trees en Ton met de jongste en de oudste weer naar de Kortfoort vertrekken.

De achterzijde van de boerderij met de deel,
met het kippenhok tegen de achtermuur,
fruitbomen en de zoei, en rechts het varkenshok.

Theo en Annie

Rond 1962 moet oma naar het ziekenhuis, en als ze weer thuis komt wil ze niet meer in het achterhuis wonen, ze wil weer terug naar het voorhuis, waar ze tenminste nog op straat kan kijken. Daardoor krijgen Theo en Annie, eerder dan voorzien, gelegenheid om weer thuis te komen wonen, met hun 3 kinderen, want in de Landweerstraat is Margareth in 1961 als derde geboren.

Kabaal

Uiteindelijk wonen opa en oma te midden van twee jonge gezinnen met samen 5 kinderen: een hele drukte, maar ze zijn er erg gelukkig mee. En dan de zondagen nog: dan komen de meeste kinderen met hun kroost op bezoek in het ouderlijk huis. De neefjes en nichtjes beleven dan een geweldige tijd, samen ravotten op de boerderij, met zijn hoekjes en gaatjes, de weilanden, de zoei, d'n hof met zwarte bessen, groenten en aalbessen, de vroegere varkenskooi, en de boomgaarden met perziken, kersen en peren rond het huis. Op die dagen was het daar een kabaal vanjewelste!

Piet en Tonny

Maar het wordt rond 1963 nog drukker, want Piet (1927-1992) en Tonny Guntlisbergen (1929-2006) gaan zelf een huis bouwen op Kortfoort 99, waarom ze met hun 4 kinderen zolang bij opa en oma in het riante kippenhok tegen de achtergevel van het achterhuis mogen komen bivakkeren. Op de boerderij wonen dan, naast oma en opa, voor korte tijd drie gezinnen met samen 10 kinderen. Piet en Tonny vertrekken zodra hun nieuwe huis bewoonbaar is, en krijgen daar in 1965 Anita als vijfde.

1966

De laatste die op de boerderij wordt geboren is Sandra (*1966), van Trees en Ton. Ook in het jaar 1966 overlijdt oma Maria, een verlies wat opa Has niet te boven kan komen, en hij vertelt zijn kleinkinderen dat hij naar oma gaat als hij 80 is.

Onteigening

Het was al langer bekend dat de boerderij zou moeten wijken voor de vooruitgang van Oss, want er was een zwembad geprojecteerd op die plaats. In die tijd zagen enkele broers hun plannen, om zelf naast de boerderij te bouwen, in rook opgaan.
Het verdriet van het overlijden van oma Maria, de ophanden zijnde sloop van zijn boerderij en het bouwrijp maken van de omgeving: opa Has kan het niet verkroppen, hij overlijdt levensmoe op zijn 80e, zoals hij zijn kleinkinderen steeds gezegd had.
Ton en Trees verhuizen weer naar de nieuwbouw, nu in de Hertogin Sophiastraat en Theo en Annie verhuizen ook naar een huis in de Krinkelhoek. Het is opa Has gelukkig bespaard gebleven, mee te moeten maken hoe zijn levenswerk in 1968 met de grond gelijk gemaakt werd.


maandag 25 november 2013

Trees van Has van Claas

Floraliastraat

Samen met Miny ben ik naar haar moeder Trees gegaan, die in de Floraliastraat woont, om haar te feliciteren met haar verjaardag. Natuurlijk heb ik daar mijn fiets voor de deur en op de foto gezet.


En omdat Trees de Floraliastraat wil gaan verlaten heb ik ook nog even een foto gemaakt van Trees met haar dochter Miny in de deuropening.


Schilderij

Binnen zag ik het schilderij hangen, wat Trees' broer Theo geschilderd heeft naar een foto van hun ouderlijk huis. Omdat ik ook een schilderij heb wat door oom Theo geschilderd is, vond ik het wel erg leuk om daar ook een foto van te maken, want dat leek me leuk voor mijn blog.

Miny op de plaats in de Floraliastraat met het
schilderij van haar geboortehuis aan de Kortfoort.

Kortfoort

Miny van Ton van Dokus wilde het schilderij van de boerderij aan de Kortfoort graag presenteren, want het is haar geboortehuis; zij was in 1956 de eerste die geboren werd in de mooie slaapkamer op de voordeel, die opa Has eigenlijk voor zichzelf had ingericht, maar waar zijn jongste dochter Trees (*1931) met haar man Ton Lammerts (1930-1989) mocht wonen tot er ruimte vrij zou komen in het voorhuis. En toen kwamen de verhalen los. Met z'n hoevelen ze samen op de boerderij gewoond hebben, en de lol die de kleinkinderen daar bij opa Has en oma Maria beleefd hebben. Dat dacht ik even op te schrijven, nou mooi niet dus. Het bleek zo bijzonder ingewikkeld dat ik op verschillende plaatsen moest gaan luisteren om het verhaal te kunnen reconstrueren. Daarom morgen verder.

zondag 24 november 2013

Wapen zonder wapenvergunning

Gedeponeerd wapen

Sinds 1997 beschik ik over een wapen zonder vergunning. Wel heb ik het een aantal jaren later gedeponeerd bij de NGV, zodat mijn wapenbezit beschermd is.




Genealogie

Begin 90-er jaren heb ik de genealogie van mijn voorouders intensief nagevorst. Bij de voorouders van mijn vader in rechte lijn ben ik niet verder gekomen dan eind zeventiende eeuw. Die Roskammen waren boeren op de Veluwe, latere generaties waren wagenmaker, koetsier, tolpachter en zadelmaker, waardoor zij niet meer aan een vestigingsplaats gebonden waren. Het onderzoek naar de voorouders van mijn moeder strandde bij gebrek aan gegevens begin zeventiende eeuw, in de omgeving van Eibergen. Het was de tijd van de reformatie, maar het stamhuis van de familie Stomps stond net over de grens in Pruissen. Omdat ze gereformeerd waren, zijn hun gegevens in de kerkboeken van Rekken bewaard gebleven. Ook het stamhuis, hoewel herbouwd in de 20e eeuw, bleek nog te bestaan en bewoond te worden door een familie Stomp die bijna rechtstreeks afstamt van Derrick Stump, de vroegst bekende bewoner van het stamhuis.

Eigen ontwerp

Voor zover bekend hebben mijn voorouders nooit een wapen gevoerd. Zo kwam ik op het idee om een eigen wapen te ontwerpen op basis van de kennis die ik over mijn voorouders heb opgedaan. Ook heb ik wapens bestudeerd die door andere personen met de familienamen Roskam of Stomps zijn gevoerd, waarbij ik me het meest heb laten inspireren door wapens met een roskam of een boomstronk. 








Daarnaast heb ik er natuurlijk ook iets van mijzelf in terug laten komen. En toen het mogelijk werd om een oorspronkelijk wapen de deponeren bij de Nederlandse Genealogische Vereniging, waarvan ik al langer lid was, heb ik dat meteen gedaan.

Beschrijving

Links geschuind (van rechtsboven); A. in purper een roskam van goud. B. in goud een eikenboomstronk met tak van zwart waaraan 3 bladeren en een eikel van groen, geplant op een rijzende grond van dezelfde kleur. Helmteken ossenhorens waartussen een Franse lelie. Dekkleden: purper, gevoerd van zilver.


Uitleg

Het wapen is ontworpen in 1997 door Pieter Roskam als alliantiewapen van de geslachten zijner ouders: Roskam en Stomps, welke voor zover bekend niet eerder wapens hebben gevoerd. De stukken verbeelden de geslachtsnamen. De roskam spreekt voor zich. Meerdere geslachten Roskam hebben de roskam (zie de roskammen van mijn blog) in hun wapen gevoerd.



Meestal in goud drie roskammen van rood. De boom in het wapen is geknot tot een stomp. Het geslacht Stumpf in Hessen voerde eeuwen geleden met gevoel voor humor de geknotte eik in het wapen. 


Voorouder Derrick Stump van het geslacht Stomps woonde bij een pas in een landweer op boerderij Pasop. Een landweer is een aarden wal met daarop een ondoordringbare doornhaag, versterkt met eiken en beuken die na het bereiken van voldoende dikte op een meter hoogte werden geknot en waarvan de uitlopers naar de grond werden geleid. Vanouds heeft het geslacht Roskam, afkomstig van de Veluwe, mogelijk gewoond op boerderij Rossecamp. Een telg, Brand Roskam was in de negentiende eeuw zadelmaker, terwijl diens vader koetsier was en zijn grootvader wagenmaker. De roskam en de groene grond symboliseren elk de boerenafkomst van het geslacht dat ze uitbeelden. Zo ook de ossenhorens in het helmteken. De geschuindheid van het wapen is gespiegeld ten opzichte van de schuining van het wapen van Utrecht, de stad waarvan de familie Roskam-Stomps afkomstig is. De ossenhorens in het helmteken en het goud van het wapen benadrukken de relatie met Oss aan waar zij later aan de Goudmijnstraat woonden. 


De Franse lelie en het gebruik van de kleuren purper en goud geven de voorliefde van de ontwerper aan voor Frankrijk en het landbouwproduct wijn.

Devies of wapenspreuk

Mijn wapenspreuk,

IN REBUS OMNIBUS SENTENTIA

is mijn levensmotto en betekent zoveel als
"Is dat nu wel zo? (Trek alles eerst in twijfel!)"
Het is de vraag van de analytische onderzoeker, die niets voor waar aanneemt, maar alles eerst onderwerpt aan twijfel, waarna uiteindelijk het meest waarschijnlijke vanzelf aan de oppervlakte komt.

Het is feitelijk de filosofie van Karl Popper die een theorie voor waar houdt zolang deze niet gefalcificeerd is.

zaterdag 23 november 2013

Stalen pillen, bloeddruk en doordruk

Kogellagers

Vanwege de bordeauxrode fietstassen koos ik mijn 'Bende van Oss-fiets' om naar de Formido te gaan om daar een warmwit LED-lichtsnoer uit de aanbieding te kopen. Voor vertrek heb ik eindelijk het voornemen in praktijk gebracht, om van het voorwiel, wat al zo lang wiebelde, de aslagering eens goed te smeren.


Bloeddruk

Op aanraden van mijn huisarts heb ik een bloedddrukmeter voor om een arm aangeschaft. Mijn bloeddruk heeft de neiging op te lopen als gevolg van de medicijnen die ik slik om mijn prostaatkanker in de hand te houden, waarom ik dagelijks een amlodipinepilletje moet slikken om vervolgens ook de bloeddruk weer in de hand te kunnen houden. Bij de KijkShop zou die bloeddrukmeter 5 tientjes kosten, maar ik heb kunnen profiteren van een aanbieding bij de Aldi: 2 tientjes. En voor dat geld heeft ie nog een geheugen ook.


DoorDrukStrip I

Dagelijks moet ik twee prednisolontabletten en een amlodipinetabletje uit de blisterverpakkingen drukken, waardoor soms de doordrukstrip teveel verdrukt wordt. Dat heb ik opgelost met een doordrukstrippillenuitdrukgatpaneeltje met richtcoördinaten.

Leg de uit te drukken pil in de doordrukstrip 


op het kruispunt van de doordrukgatcoördinaten


boven het doordrukgat van het doordrukstrippillenuitdrukgatpaneeltje


en druk uit alle macht op de doordrukpil in de doordrukstrip 
tot de doordrukpil de doordrukstrip door 


de nieuw gevormde onderuitgang heeft verlaten en in het gat van het doordrukstrippillenuitdrukgatpaneeltje met richtcoördinaten is verdwenen:


DoorDrukStrip II

Dit is ook (of wel?) een leuke doordrukstrip, klik maar op de link:

Link naar de DoorDrukStrip


vrijdag 22 november 2013

Roskammen

Roskam, onze familienaam

Uithangteken

'Aan herbergen, waar gelegenheid is om peerden te stallen, hangt dikwijls <de Roskam> uit. Daaraan is de geslachtsnaam Roskam, die ook in oude spelling als Roscamm voorkomt, ontleend', aldus J. Winkler in Geslachtsnamen en huisnamen op pag 366.
Het ligt voor de hand dat de naam Roskam is ontleend aan de vorm van het uithangbord zoals dat werd gebruikt voor uitspanningen. Toen in vroeger dagen het vervoer per koets ging was het nodig om onderweg de paarden rust te gunnen. Hiertoe moesten ze worden uitgespannen. De gelegenheid waar dit kon gebeuren en waar de paarden en de reizigers een verfrissing konden gebruiken is een uitspanning. De paarden kregen te drinken en zij werden geroskamd om het stof van de wegen uit hun vacht te borstelen. De exploitant van de uitspanning werd vaak door bekenden aangeduid als Roskam. Zo kon de de naam tegelijkertijd op verschillende plaatsen ontstaan. Nu nog zijn er zeker 10 café's in Nederland die 'De Roskam' zijn genoemd.

Brand Aris Roskam (1898-1968)

Mijn vader Brand Aris moest vanwege de mobilisatie alsnog in diens in 1918. Hij diende als huzaar bij de Huzaren van Boreel in Amersfoort. Hij is de derde van links en in zijn linkerhand toont hij, duidelijk bewust de kamzijde van zijn ovalen roskam, terwijl hij met zijn rechterhand de rosborstel op zijn paard drukt.

Brand Aris Roskam met rosborstel en roskam.





Gegalvaniseerde halfronde roskam
met rood plastic handvat.


2000 Kleine ovale roskam
uit zwarte kunststof.

2000 Ovale roskam uit rode kunststof

2000 Open roskam
met gelakt houten handvat.

1990 Zwartgelakte halfronde roskam
met extra kam en houten handvat.

1970 Zwartgelakte halfronde roskam
met extra kam en houten handvat.

2000 Zwartgelakte vierkante gesloten roskam
met roodgelakt houten handvat.

1980 Zwart gelakte ovale roskam
met tuiglederen handband.

1990 Open roskam met gelakt houten handvat.

1980 Open roskam met gelakt houten handvat.

1970 Open roskam met gelakt houten handvat.

1960 Rosborstel met tuiglederen handband.

1930 Frans model roskam Stella

1930 Frans model roskam Stella